Μυρσίνη

Κάποτε είπες να `ρθω κοντά σου και δεν το εννοούσες.

Μετά, είπες σε θέλω, αλλά και πάλι δεν ήταν αυτό που πίστευες.

Όταν έφυγα κατάλαβες πως ήταν αγάπη. Μα ήταν αργά.

Αίμα στην πέτρα, πληγή που στάζει σαν μαύρο κοράλλι.

Έφυγε η εποχή της χαράς κι εσύ πάλι δεν πρόλαβες να τη νιώσεις.

Ζητούσες να έρθει το χθες για να διώξει το σήμερα.

Μα Μυρσίνη μου, έφτασε κιόλας το αύριο.

Η αγάπη λούφαξε μακριά, η χαρά πλάγιασε στα βράχια να ξαποστάσει.

Κι η ανάμνηση είναι η μόνη θάλασσα που απόμεινε.

Μην λυπάσαι.

Η αγάπη ίσως ξανάρθει. Δεν θα `ναι βέβαια στην πρώτη της νιότη.

Αλλά, θα σε συνεπάρει, αν την αφήσεις. Πρόσεξε! Αυτή τη φορά να είσαι έτοιμη.

Κι όταν καταλάβεις πως αυτό είναι αγάπη, τότε φώναξε πίσω τη χαρά.

Τα όνειρα θα είναι μόνο λευκά, σαν τους αφρούς των κυμάτων.

Και τ’ αλάτι της θάλασσας θα κλείσει την πληγή.

Αφήνοντας ένα μικρό σημάδι μνήμης.