Στην άκρη του δρόμου

Ήταν εκεί στο βροχερό πεζοδρόμιο, ανάμεσα στη σκοτεινιά και την ερήμωση.

Συναλλαγή άνομη απελπισίας και μοναξιάς. Ένα σκονάκι βασιλείας του κόσμου.

Και μετά τι; Πάλι παγωνιά στην ψυχή ενός άδολου και αβέβαιου αύριο.

Γύρω σου σφίγγει το πέλμα της απόγνωσης, κάθε φορά που κάποιος σε προσπερνά.

Δεν μπορείς να το ανεχτείς. Δεν είσαι η ξυσμένη μπογιά ενός lifestyle προϊόντος.

Κι όμως έτσι νιώθεις. Είσαι πράγμα αντί άνθρωπος. Βαλμένος στην άκρη του μίσους.

Πίσω από τα καφάσια της καλοβαλμένης αστικής ευτυχίας. Εκεί στοιβάζεις τη ζωή.

Μια ζωή προδοσίας κι απάτης. Που τίποτα δεν απέδωσε αυτά που προσδοκούσες.

Τώρα πια είναι όλα αργά. Τα βήματα, οι σκέψεις, οι παλμοί της απένταρης καρδιάς.

Είναι λίγο πριν το τέλος, που αναζητάς τι πήγε στραβά. Δεν είναι αυτό που νομίζεις.

Λες, το φταίξιμο είναι δικό σου. Όχι συνοδοιπόρε. Το φταίξιμο είναι όλων μας.

Γιατί δεν είδαμε, δεν ακούσαμε, δεν ενδιαφερθήκαμε. Είναι ο κόσμος μας.

Η αποκλεισμένη εκδοχή της ηρεμίας μας, που δεν σε ανέχεται. Κι εμείς στωικοί.

Απόμακροι. Επιτελούμε το καθήκον της μέρας που δεν σε περιέχει.

Επιλήσμονες μιας αμφίσημης πορείας, που από τύχη αγαθή μάς επέλεξε για αλλού.

Χωρίς εσένα. Γιατί προτίμησε να σ’ αφήσει στην άκρη του δρόμου.