Σιωπή δήθεν

Αιματοκύλισμα ξανά, σαν μια συνηθισμένη μέρα.

Χθες πέθαναν δύο ψυχές μου, έχω άλλες πέντε.

Δεν ξέρω αν θα τις εξαντλήσω.

Νιώθω βαριά τη σαγήνη του ζοφερού σπιτιού.

Κλειδώνει μέσα του κάθε καινούργια μου έμπνευση.

Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Δηλώνω, ήδη, πως έχω τελειώσει με κάθε προσμονή.

Αρκεί αυτό για να φύγεις. Όχι υπάρχει και κάτι άλλο.

Πνοή στο δαιμόνιο του μυαλού. Είναι κι αυτό προαπαιτούμενο.

Γιατί άραγε δεν μπορώ να πείσω τους συντελεστές ότι το νόημα έχει ήδη παραγραφεί;

Μα είναι ανούσιο.

Μόνη η ψυχή κλαίει το αίμα της και ζωγραφίζει τον πέπλο του τέλους.

Καληνύχτα, λοιπόν, ες αύριον τα σπουδαία, αν όντως είναι σπουδαία.

Τώρα σιωπή!