Σχέδιο

Πέρσι ήρθες να μου πεις για ένα καινούργιο πλάνο.

Κάθισα. Σ’ άκουσα κι είπα καλή είναι η ιδέα σου.

Πότε θα προχωρήσεις;

«Πιστεύω σύντομα. Πριν βγει ο χρόνος».

Άλλη μια απάτη του εαυτού σου. Άλλη μια υπόσχεση ακύρωσης.

Όπως συνηθίζεις. Όμως ήσουν πειστικός.

Ήξερες όλες τις λεπτομέρειες και είχες απαντήσεις για όλα.

Μόνο μία σου ξέφυγε. Πότε θα αρχίσεις;

«Σύντομα, σε λίγους μήνες ξεκινώ».

Κι όμως, αυτή ήταν η πιο σημαντική.

Αυτή που σε καθόρισε. Αυτή που σ’ έχει ως τώρα στιγματίσει.

Δεν μπορείς να σπρώξεις τη θεωρία σου ούτε για ένα βήμα πράξης.

Κι εγώ πάλι εδώ. Να σ’ ακούω και να σε παρηγορώ.

«Κάτι θα γίνει και θ’ αλλάξουν τα πράγματα».

Μα εσύ πρέπει ν’ αλλάξεις. Είναι ώριμες οι συνθήκες

 να πας μπροστά. Το χρωστάς στον εαυτό σου.

«Κι αν αποτύχω;»

Ε, τότε, τουλάχιστον, θα έχεις δοκιμάσει.