Καπνός και σοκολάτα

Έχω μια φίλη. Κάθε φορά που θα με δει, με μετρά από πάνω ως κάτω.

Αδυνάτισες. Μην καπνίζεις. Πάχυνες. Μην τρως. Ξυρίστηκες. Δεν σου πάει.

Άφησες γένια. Δείχνεις μεγαλύτερος.

Έλεος ρε Τερψιχόρη! Έχεις γίνει ράφτης ψυχών.

Κάθε φορά που θα με δεις, με κοιτάς, λες και μου παίρνεις μέτρα:

«Θα χωράει στην κάσα ο χοντρός ή θα πρέπει να παραγγείλουν μεγαλύτερη».

Δεν είναι ενδιαφέρον καλή μου κι ας λες ότι νοιάζεσαι. Άλλη μια καταπίεση είσαι.

Στέκεις δίπλα μου σαν την Αληκτώ και μετράς τις ζαβολιές μου.

Ωραία, μπορεί να υπερβάλλω, μπορεί να θες το καλό μου.

Αλλά, κι όσοι μ’ αλυσόδεσαν στον χρόνο, το καλό μου ήθελαν.

Χόρεψε στην κόγχη της ετερότητας. Σπάσε τις αλυσίδες της προσποίησης.

Δώσε λίγο χρώμα στον μονότονο κι υποκριτικό καπιταλισμό σου.

Γίνε αναρχική της αστικής σου μιζέριας. Τι σου ζητάω ε;

Να χέσω τις στατιστικές της υγιεινής σου διατροφής και τα μήλα που προτίμησες.

Αντιστάθηκες στον καπνό και σε μερικά προφιτερόλ. Και τι κατάλαβες;

Νιώθεις ωραία; Γιατί σε βλέπω κομμάτι στερημένη. Και για να μη μακρηγορώ…

Εντάξει, το ξέρω, θα φύγω πρώτος. Τι Σάββατο πρωί, τι Δευτέρα απόγευμα.

Κι εσύ θα έρθεις. Μόνο που θα σου ‘χει φανεί αιώνας, χωρίς καπνό και σοκολάτα.