Ποιητική Λογιστική

(Στη μνήμη του Ν. Εγγονόπουλου)

Αγουροξυπνημένος ο ουρανός αποζητά μια πρωινή ρουφηξιά.

Τα ψηφία κατρακυλούν κι οι δείκτες μουντοί, καθηλωμένοι.

Ο συνεπιβάτης αναρωτιέται, υπογράφοντας δαπάνες λογισμού.

Μεσημέρι, ποδηγετώ με λαιμαργία τον Κηφισό, αποδρώντας.

Το ποιητικό σου νεύμα μ’ επανακαθορίζει.

Μελετητής πια, αναψηλαφώ τα γραπτά σου.

Δέος κι ευγνωμοσύνη, σε χώρο υποβλητικό κι αγέρωχο.

Λοξοκοιτώ τους πίνακες, οσφραινόμενος τον οίστρο σου.

Αγγίζω τη σκέψη σου, σε ταξίδια ποιητικά.

Μια στάλα καπνού και το μυαλό ιππεύει ξανά στο σύμπαν.

Αναλογίζομαι επαναστάσεις για Ελευθερία και Δικαιοσύνη.

Φτωχός λογιστής με ποιητική, ή ποιητής με πεζή λογική…

Νύχτα, προσμετρώ εικόνες κι απολεσθείσες ταυτότητες.

Μακριά από τα όρια εξουσίας και τα «επιβάλλεται».

Στέκεις εκεί. Σαν άλλος Μπολιβάρ κι ωραίος σαν Έλληνας!

Α.Π.

Μεταφορικές κυριολεξίες

 

Συνέλεξα εξισώσεις.

Πείστηκα για την Κυριολεξία.

Διαπίστωσα πορείες αληθινές,

πλην όμως ελλιπείς.

 

Εξέφρασα στοχασμούς.

Πίστεψα στη Μεταφορά.

Κατέληξα σε δρόμους πληθωρικούς,

πλην όμως ανακριβείς.

 

Τα μονοπάτια μού φάνηκαν απάτητα.

Έπλεξαν Μαθηματικά και Λογοτεχνία

Συνόδευσε το μυαλό μου η σύνεση, ενώ

παρότρυνε την ψυχή μου η λαχτάρα.

 

Τα συναισθήματα, ωστόσο,

εκδήλωσαν ανάρμοστη συμπεριφορά.

Μετέβησαν προς συμμόρφωση,

παραμένοντας μόνο τα χρειώδη.

 

Αν θελήσει η Λάχεσις,

θα λοξοδρομήσω.

Οι ατραποί ας μη χαρτογραφηθούν ακόμη.

Δίχως φαντασία, αβάσταχτη η ζωή.

 

Τελικά τα μόνα που τεκμηριώνονται,

είναι η αρχή και το τέλος.

Μερικές ουλές στο σώμα μου

ίσως υπονοήσουν όσα βάδισα.

Καληνύχτα....

Στα κόκκινα μπαλκόνια της πλατείας,

φωνασκεί μια απόκοσμη δυσοσμία.

Ο ημιθανής χλαμυδοφόρος κοιτά χαμηλά,

αρνείται να σηκώσει το βλέμμα.

Τριάντα τρείς γύπες κυκλώνουν,

-το σάπιο κορμί αναδύει αποφορά

προδιαγεγραμμένη καιρό-

χωρίς ίχνος αιδούς.

Ο όχλος παραληρεί,

ο ληστής υπήρξε αθώος.

Το δήλωσε κι ο θεατρικός δικαστής,

νίπτοντας το μυαλό τους.

Κι η πόλη;

Για μια ακόμη φορά σκοτείνιασε,

δε φώτισαν οι αχτίδες,

έδυσαν, χωρίς ταραντατζούμ.

Απρίλης

 

Θέλησε να ξαναγίνει παιδί,

να ορμίσει στα καταπράσινα λιβάδια,

να φεγγοβολήσει σε γιορτές και μαζώξεις,

να γευτεί λευκό και γαλάζιο.

 

Είναι ο μήνας του κίτρινου και της Λαμπρής.

Κι αν ακόμα ο χειμώνας ξοφλά τα γκρι χρέη του,

κι αν τ’ άνθη δεν έχουν λουλουδιάσει παντού,

καλοκαιρία προμηνύεται, με το πορτοκαλί να κυλά υπέρ της.

 

Μόνη, σπαρμένη με παπαρούνες και ασπαλάθους,

φροντίζεις να κρύβεσαι στο παχύ στρωσίδι της γης,

να μονολογείς ανέμελα τη ζωή, να ονειρεύεσαι χαμόγελα.

 

Περίμενε μικρή μου, η άνοιξη είναι μόνο η αρχή.

Νιώσε τη δύναμή της να κυριαρχεί γύρω σου.

Οσμίσου την ορμή των χρωμάτων.

Πότισε τους κάμπους που διψούν.

 

Μια μωβ σταγόνα στα χείλη σ’ αφυπνίζει.

Άκου ομορφιά μου, ο Απρίλης δε σε ξεγέλασε;

Δεν ήρθε η ώρα για την παλέτα που περιμένεις.

Οι κόκκινες καμπάνες δε σήμαναν ακόμη.

 

Α.Π.                                                                                 

 

Το Λάθος

Άσε με να απολαύσω τα λάθη.
Οσφραίνομαι τα ημιτελή διαμερίσματα.
Λατρεύω το ημίφως του σκυροδέματος.
Ζω σε μια συννεφιασμένη θνητότητα.
 
Είπα θα μείνω μικρός κι ασήμαντος.
Θα παραμείνω ελαττωματικός για τον κόσμο τούτο.
Αν το σύμπαν σας είναι τέλειο, ας αποτελώ εγώ τη μαύρη τρύπα.
 
Χθες, μού πρότειναν να στοχεύσω στην πρώτη θέση.
Χόρτασα από στημένες αριστείες και ψεύτικες προωθήσεις.
Με οδήγησαν σε απατηλά μονοπάτια. Η απάντησή μου.
 
Ακόμα κι η ποίησή μου είναι μια εξαίρεση.
Δεν έχει κανόνες, ούτε ρυθμό.
Παραμένω ξεκούρδιστος κι ανέμελος κιθαρωδός.
 
Κι αν δεν είμαι πρότυπο για τις φωταγωγήσεις σας,
κι αν δεν με κυκλώνουν οι ματαιοδοξίες σας,
ένα στενό ημιυπόγειο κρατά σφιχτά τα οράματά μου.
 
Πλούσιος με τη μοναξιά.
Ερωτευμένος με τη φαντασία.
Ευτυχής με τις ατελέσφορες λέξεις.
 
Κατά τ’ άλλα ένας απαθής ποιητής.
Βέβαιος για αυτά που έπραξα.
Γερασμένος για όσα ακολουθούν.

Λάθος μου.        

Μάρτης

Τα βράδια του Ιανού αναλογίζομαι πρόσωπα γυναικών,
πόσο σου μοιάζουν τρελέ μου Μάρτη,
τη μια χαμογελούν, την άλλη κλαίνε γοερά.
 
Μια μ’ ανεβάζουν στα ουράνια κι άλλοτε με καταθλίβουν.
Αν ήσουν άνθρωπος, θα ανήκες στον κύκλο των Διδύμων,
γιατί μπορείς να ξεγελάς με την ευχαρίστηση δική σου.
 
Μη με προκαλείς Μάρτη μου καλέ,
γιατί θα σου θυμίσω ότι η άνοιξη απλώνεται μπροστά σου.
Όσα τερτίπια κι αν σκαρφιστείς, τα όνειρα της φύσης ξυπνάνε,
γεύονται τη δύναμη της Φύσης κι ο κόσμος προχωρά.
 
Ξέρω, μπορείς πάντοτε να φανείς σκληρός κι άκαρδος.
Μπορείς ν’ αρπάξεις πολύτιμες ψυχές κι όνειρα.
Ντροπή σου!
Την άνοιξη δεν θα την αποτρέψεις.
 
Ίσως την αναβάλλεις για λίγο, αλλά σύντομα θα ‘ρθει η Ελπίδα.
Σαν κορίτσι είκοσι χρονών, θα γελάσει και θα πει καλησπέρα!
 
Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι πρόσωπα χαρούμενα.
Η άνοιξη κι αν δεν το κατάλαβες, έφτασε.

Τουλάχιστον αυτό μου ψιθύρισαν στ’ αυτί!

Φλεβάρης

 

Ξεπρόβαλε αργά κι ο Φλέβαρος,

Χωλός, σκυφτός, λιγοστός ανάμεσα

στη χλίδα του Γενάρη και την ανθοφοριά του Μάρτη.

Κρατά κλειστά χαρτιά, έτοιμος πάντα να σ’ εκπλήξει.

Κι αν θες τη μια να του θυμώσεις, την άλλη τον περιγελάς.

Ποτές του δε χαμογελά.

Σκοτεινός, κρυψίνους, μυστικός…

Μήτε πρωί ο σκυθρωπός καφές, μήτε το ψυχρό απόσταγμα το βράδυ

αλλάζουν στον γεροξεκούτη μυαλό και ρότα.

Θα φλεβαρίσει, ετσιθελικά, αποσιωπώντας την εσχατιά της φράσης.

Μη χάνεις την καρτεριά σου.

Σφυρηλάτησε το μέσα σου γιατί έχεις δρόμο ακόμη.

Σχώρνα την ανημπόρια του, χάριν της εαρινής Πανσελήνου.

Θυμήσου! Η ζωή είναι δική σου. Όρισέ την!