(Στη μνήμη του Ν. Εγγονόπουλου)
Αγουροξυπνημένος ο ουρανός αποζητά μια πρωινή ρουφηξιά.
Ο συνεπιβάτης αναρωτιέται, υπογράφοντας δαπάνες λογισμού.
Μεσημέρι, ποδηγετώ με λαιμαργία τον Κηφισό, αποδρώντας.
Το ποιητικό σου νεύμα μ’ επανακαθορίζει.
Μελετητής πια, αναψηλαφώ τα γραπτά σου.
Δέος κι ευγνωμοσύνη, σε χώρο υποβλητικό κι αγέρωχο.
Λοξοκοιτώ τους πίνακες, οσφραινόμενος τον οίστρο σου.
Αγγίζω τη σκέψη σου, σε ταξίδια ποιητικά.
Μια στάλα καπνού και το μυαλό ιππεύει ξανά στο σύμπαν.
Αναλογίζομαι επαναστάσεις για Ελευθερία και Δικαιοσύνη.
Φτωχός λογιστής με ποιητική, ή ποιητής με πεζή λογική…
Νύχτα, προσμετρώ εικόνες κι απολεσθείσες ταυτότητες.
Μακριά από τα όρια εξουσίας και τα «επιβάλλεται».
Στέκεις εκεί. Σαν άλλος Μπολιβάρ κι ωραίος σαν Έλληνας!
Α.Π.
