Προσευχή καπνού

Ωριμασμένος καπνός. Μετοχή γεύσης και συνεκδοχής.

Ανάβω αργά κι επαναληπτικά την πίπα μου, ρουφώντας το γήινο χαρμάνι.

Οσμή ψυχής και λογισμού που γυρεύει μια απόκοσμη γωνιά να ξαποστάσει.

Είναι αργά το βράδυ και νιώθω την κόπωση να γδέρνει τον νου μου.

Δεν ξέρω πώς να μιλήσω τις σκέψεις μου. Ορμώ με φούρια στη Βιρτζίνια.

Τα οστά μου αναζητούν παρηγοριά.

Μόλις απόθεσα τους κάλυκες του άγχους στο ξύλινο μεθύσι νικοτίνης.

Θάνατος στον θάνατο κι απόλαυση στην απόλαυση.

Ανάβω ξανά με ηρεμία την πίπα μου, φυσώντας την περίσσια πνοή.

Προσφορά και θυσία στον Θεό μιας ψεύτικης μέρας.

Επιτέλεσα το καθήκον μου. Ταπεινά κι ήσυχα λιβάνισα.

Για το χθες που με πόνεσε, για το αύριο που με φοβίζει.

Για το παιδί που δεν φώναξε το παιχνίδι του.

Για τον πατέρα που δεν κράτησε το παιδί στην αγκαλιά του.

Για έναν μάταιο κόσμο. Για όσα μπορούσα ν’ αλλάξω και δεν το `κανα.

Ανάβω την πίπα μου με φύλλα προσευχής, για το είναι του κόσμου.

Ταμπάκο σε Ερείκη. Ψυχοθεραπεία και παραμυθία στην αντίστιξη της ύπαρξης.