Ακούμπησα το βλέμμα μου στην υγρή γεύση του πελάγου.
Μείξη οίνου κι αρχαίας αρμύρας,
Ενάλιο φως από μάρμαρο και χαλκό.
Βούτηξα τη σκέψη μου με τις αχτίδες του ήλιου, μισοκρυμμένες στις σμιλεμένες πέτρες της Ιστορίας.
Ανάμεσα σε ποντοπόρα ονείρων και ανθρωποκτόνες σχεδίες.
Αέναο σουλάτσο, μέσα στον χρόνο σε αγουροξυπνημένες ακτές και λιόγερμους φάρους.
Έρημες ψυχές, παντέρμοι τόποι, μόνοι συνοδοιπόροι ο Μαΐστρος κι ο Λεβάντες γνέφουν τις περιπέτειες όσων τόλμησαν να δρασκελήσουν.
Η επιτύμβια στήλη, στοιβαγμένη στον φρεσκοασπρισμένο τοίχο ενός ξωκλησιού, αγναντεύει το πέλαγο.
Το καντήλι, αιώνιο τρισάγιο στις ψυχές που διάβηκαν, ελπίδα για όσους αναγεννήθηκαν στα ηλιοστάλαχτα ρείθρα.
Μικρά και μεγάλα βράχια σπαρμένα καταμεσής των ταξιδιών, εξιστορούν πολιτισμούς.
Αιγαιοπελαγίτικες μεταμορφώσεις χρωματίζουν τα νερά από την Ανατολή ως τη Δύση, καθώς ο ήλιος αναβαπτίζεται στη θέληση της Ζωής.
Ένα νεαρό δελφίνι... παίζει με τις ιστορίες των ανθρώπων.
