Διαβιώ στη φθορά χωρίς τη στιγμή της ανάτασης.
Μεταξύ καημού εποχούμενου και ξεγνοιασιάς αδρανούσης
βιώνω το σήμερα ξανά, εμπεδώνοντας την αλλεπάλληλη πλήξη.
Μια θνητότητα, που δεν αφήνει τη σάρκα ελεύθερη να κυματίσει
Ένα όνειρο εγκλωβισμένο στο δικαίωμα και όχι στην πράξη.
Ανάσταση, λοιπόν; Πιθανώς αλλού.
Δεν κατανοώ το επίμηκες του χώρου, ούτε το πρωθύστερο του χρόνου.
Μικραίνω ακόμα περισσότερο για να χωρέσω στην αγκαλιά του κόσμου.
Μα και πάλι, απουσιάζει η παραμυθία. Μένω απόκληρος του σύμπαντος.
Μεγάλος, γέρος κι ανήμπορος σ’ έναν πλατύ προβλήτα δίχως το χαμόγελο του φάρου.
Ανάσταση, λοιπόν; Μάλλον για άλλους.
Πόση πικρία κουβαλά το βλέμμα. Ο ήχος της φρίκης αντανακλά σε επεισόδια,
καθώς ο πόθος, λάγνος κι αμαρτωλός κρίνεται υποκριτής και φαρισαϊκός.
Το τέλος φωτεινό και παρήγορο, όχι γιατί αποδεικνύεται ως τέτοιο.
Αλλά, γιατί έτσι νομίζω ότι είναι, αποθέτοντας λίγη αθανασία στο ποτήρι της ζωής
Ανάσταση λοιπόν; Θεός αν είναι, δεν έχω κουράγιο να πω.
