Ο Ιούλης βάδιζε μανιασμένος.
Νύχτα από βράχο σε βράχο,
παρηγοριά το νιο φεγγάρι.
«Διψώ». Ψιθύρισα.
«Δεν δικαιούσαι». Ξεκαθάρισαν.
Κοίταξα τ’ απάνθρωπο βλέμμα.
Θυμήθηκα την αγκαλιά της μάνας.
Όχι το μελαμψό πρόσωπό της.
«Προχώρα ή πίσω». Διέταξαν.
Δεν ήξερα πού.
Ξένος κι άπατρις.
Άγρια Φύση. Ίδια ο άνθρωπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου