Σχολικόν έτος

Εκεί. Στην άκρη του χρόνου, μεταξύ θρανίου και σχολείου,
εναπόθεσα μια δέσμη μελλοντικών ονείρων.
Μικρός κι αφελής πάντα,
βρισκόμουν στο μεταίχμιο χρέους και φαντασίας.
Όποτε κέρδιζε η υποχρέωση, έσβηνε το όραμα.
Ξανά. Παίδευσα τη σκέψη με την Άλγεβρα,
τον νου με τη Γλώσσα.
Διαίρεσα το πλημμέλημα.
Εν τέλει πολλαπλασίασα το ψέμα.
Μεταξύ γινομένου και πηλίκου, αποκαθηλώνω τον χώρο.
Βροχής πεσούσης, κοιτώ το παράθυρο.
Η γενική απόλυτη γκριζάρει το τσιμέντο.
Με προσκαλεί να δραπετεύσω,
όμως το χρέος νικά τη φαντασία για ακόμη μία φορά.
Τα χρόνια μαθητείας παρήλθαν,
η εργασία αλητείας συνεχίζεται…
Εκπαιδεύτηκα μαθητής συνεπής κι επιμελής, δίχως φύση.
Μόνο σκυρόδεμα.
Ανταμοιβή μου το τίποτα.
Τώρα. Ίσως χαρίσω λίγα απ’ τα όνειρά μου,
έμαθα πια να υπηρετώ μόνο τα χρέη.

Σεπτέμβρης

 

Σεπτέμβρης, ένας λοξός μήνας.

Σβήνει το θέρος, καθώς τα άνθη λιώνουν.

Όμως κάτι αντιστέκεται, που ξεπερνά τη θλίψη.

Εκεί που ξεκινά η μελαγχολία, βλέπεις έμπνευση.

Εκεί που η βροχή δυσθυμαίνει, αντικρύζεις δημιουργία.

Μήνας παραδοξοτήτων και οργασμών. Τελικά;

Δεν επιτρέπεις στη βροντή να πλαγιάσει.

Τρυγάς το «μ», αναζητώντας το μεδούλι του φθινοπώρου.

Το καλοκαίρι είναι εδώ. Τα λουλούδια λιωμένα, ακόμη αναπνέουν.

Κι εσύ, μπερδεμένος όπως πάντα, ζητάς απ’ τη Σελήνη καληνύχτα.

Μια ρουφιξιά καπνού, κι οι νύχτες απλώνουν υγρασία με ψύχρα.

Ο Σεπτέμβρης ήρθε,

σε σένα απομένει να επιλέξεις από τις αλλοκοτιές του!