Παράδοξο αύριο

Ξέρεις, αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι πόσες φορές θα πρέπει να ομολογήσω το αύριο.

Αύριο θα πάω εκεί, αύριο θα κάνω αυτό, αύριο θα συναντήσω εκείνην και όλο μεταθέτω το τρεχαντήρι του χθες στο απύθμενο πηγάδι του αύριο.

Λες τελικά αυτό να είναι το ζητούμενο; Ποιος ξέρει. Εσύ πάντως καλά τη βόλεψες.

Ένιωσες ένα χάδι στην πλάτη και κύλισες στην ήρεμη λίμνη. Ίσως γιατί δεν άντεχες αυτή τη μετάθεση του αύριο. Πιθανώς γιατί δεν είχες κάτι να μεταφέρεις πιο μετά.

Μάλλον θα ακολουθήσω τη συμβουλή σου. Θα κλείσω σήμερα τις εκκρεμότητες. Αφού είμαι πλέον βέβαιος ότι η επόμενη σελίδα είναι λευκή.

Ε, και ό,τι μείνει άγραφο, ας το κρατήσει η γη λίπασμα στη μικρή μου Μπουκαμβίλια.

Ίσως, τελικά, να είναι κι η μόνη εκκρεμότητα. Να μεγαλώσει η Μπουκαμβίλια.

Ομολογώ πως αυτό μ’ απασχολεί περισσότερο για αύριο. Να κοκκινίσει πριν το χάδι.