70 τετραγωνικά υστερίας

Φυλακή με μια απόκοσμη μυρωδιά, ένας συρφετός φορμόλης και θλίψης.

Κλεισμένος σε ένα μικρό, ξύλινο αμπάρι.

Περιστοιχισμένος από την απελπισία της είδησης.

Αποφορά θανάτου στο κάδρο, καθώς οι σκέψεις θρηνούν το μετά.

Δυο γυναίκες, δερβίσηδες σε έκσταση, τριγυρίζουν στο μυαλό μου.

Γελούν, φωνάζουν και κλαίνε ταυτόχρονα, υιοθετώντας μια αλλόφρονα φύση.

Καταδίκη ζωής η συνύπαρξη με τη Σκύλα και τη Χάρυβδη.

Εγκλωβισμένος στον πόνο της ψυχής, απορροφά το σώμα τους κραδασμούς.

Μέχρι πότε;

Ήδη το νιώθω να καταρρέει. Η χίμαιρα έρχεται καταπάνω μου.

Το αίμα πλημμυρίζει το βλέμμα μου.

Το αύριο πέθανε, όταν το χθες του υποσχέθηκε να το συναντήσει.

Δεν τα κατάφερε. Δεν μπόρεσε να του δώσει μια δέσμη γλαδιόλες, για την περίσταση.

Τώρα το χθες κυριαρχεί στο σήμερα. Μια ανάμνηση πιο γλυκιά από τη ζωή.

Ένα όνειρο που σύντομα θα τελειώσει μέσα σ’ αυτά τα 70 τετραγωνικά υστερίας.

Τίποτα δεν μπορεί να επιβιώσει, μόνο ο μεγάλος ύπνος.

Βγαίνω στην επιφάνεια. Ξαπλώνω στο κατάστρωμα.

Τ’ αγέρι μυρίζει αρμύρα και ο ήλιος ξεπλένει την κουπαστή.

Κλείνω τα μάτια για το ταξίδι.

Γλυκιά συντροφιά η αναμμένη πίπα μου.

Αχλή καπνού που με κυκλώνει σαν Kuro Siwo.

Κρατώ στην αγκαλιά μου δυο τουλίπες.

Η Σκύλα κι η Χάρυβδη.