Αναζητάς μια ρανίδα πορφύρας απ’ τα παιδιά σου.
Συνεχίζεις κάθε μέρα όλο και πιο πολύ να σταλάζεις αίμα.
μια στοργική αγκαλιά για τα λάθη τους.
Στο νεκροκρέβατο της καλοσύνης σου,
έχεις έναν ψίθυρο παρηγοριάς.
Σαν άλλη μάνα απλώνεις συγχώρεση.
Αγνώμονες, στέκονται εμπρός σου με στεφάνια υποκρισίας.
Καπηλευτές στολισμένοι και άκυροι εμπνευστές της ιστορίας σου.
Εκεί στην άκρη της παρωδίας, ένα μικρό παιδί σ’ αγγίζει.
Φτωχοντυμένο και ξυπόλητο τεντώνει το χέρι του.
Κλείνεις τη χούφτα του.
Μια δέσμη ολάνθιστα γιασεμιά μοσχοβολούν στην παλάμη του.
Ένα πλατύ χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπό του σε ένιωσε.
Ευτυχία είναι η μάνα που μοιράζει ψωμί.
Αισιοδοξία είναι ο πατέρας που αγκαλιάζει τα παιδιά του.
Λαμπρή είναι η γη ν’ ανθίζει για όλους.
Δύναμη είναι να πατάς γερά στη γη με συνοδοιπόρους.
Πατρίδα σημαίνει να δεις μια μέρα με καλοσύνη τον κόσμο.
Ζωή γεννιέται, αν αγαπήσεις αληθινά έναν τόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου