Πλαστοπροσωπία

Μια ζωή αναζητώ την ταυτότητα, απολέσας προ πολλού την προηγούμενη.

Βαδίζω διστακτικά πάνω σε κινούμενες εικόνες.

Μπροστά μου απλώνεται το λιβάδι στιγμών, μα εγώ διστάζω.

-Μήπως είδατε την ταυτότητά μου; Ήμουν μικρός, αλαζόνας, μ’ ένα σαρδόνιο χαμόγελο.

-Λυπάμαι κύριε, μάλλον τη χάσατε καθώς προχωρούσατε.

-Πιθανώς!

Ίσως τη λησμόνησα εσκεμμένα. Ίσως παραπάτησα στη γλιστερή μνήμη.

Κρυφακούω το μετά, αλλά μου διαφεύγουν ολόκληρες φράσεις.

Μόνο κάτι σκόρπιες λέξεις αρπάζω:

μεσήλικας, ταυτότητα, αγνώστων στοιχείων, πάσχων.

Ταξινομήθηκα στο αρχείο. Ίσως ασχοληθούν μαζί μου «μίαν ετέραν φοράν».

Προς το παρόν, προχωρώ και πάλι με αστάθεια, χωρίς συνειρμούς και όνειρα.

Μόνο αναμνήσεις στροβιλίζουν στον αέρα, κομματιασμένες κι αλειμμένες με αίμα.

-Ποιος είστε;

-Αν ήξερα, δεν θα έκανα τούτο το ταξίδι. Αναμένω να βρω σβησμένα ίχνη, απολεσθέντων αντικείμενων ή προσώπων.

Αναζητώ μια ταυτότητα έστω και (επί)πλαστή.