Ο Αύγουστος, με τα ροδανά του χείλη, χλευάζει τη μεσημεριανή ζέση.
Ήρθε ο μήνας της ύπαρξής σου, μ’ έναν καφέ και λίγο δειλινό καπνό.
Η δροσιά του θαλασσινού μελτεμιού γνέφει στα στάχια που μύρισες χθες.
Μια βροντή ξάφνιασε τον ορίζοντα και συννέφιασε τη γαλήνη του προσώπου σου.
Απρόσμενη υγρασία κυκλώνει τα ηλιοκαμένα κορμιά, που ακούν τα έντομα να σωπαίνουν.
Επικεντρώθηκα σ’ αυτή τη Βελανιδιά του αποκαλόκαιρου, στην παχυλή σκιά του έρωτα.
Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει Αύγουστος, όταν χάιδεψες τις νωθρές σκέψεις του μυαλού μου.
Χωρίς αιτιάσεις, μόνο λίγο κρασί και το φεγγάρι να προβάλλει απ’ τη φυλλωσιά χρειάστηκες...
για να μου πεις σ’ αγαπώ!
Ήταν ένα βράδυ του Αυγούστου που η φύση διάλεξε να αναθυμάται.
Το φθινόπωρο άργησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου