Άλλη μια μέρα επαληθεύεις μονότονα αριθμούς.
Αγνόησες για μια ακόμα φορά τον χρόνο, μετρώντας καθημερινότητες.
Κι όμως, ο συμβιβασμένος χρόνος σε παγίδευσε σ’ ένα γραφείο μικρό και πνιγηρό.
Βρίσκεσαι μπροστά σε χαρτιά και φακέλους μ’ ένα παράθυρο πίσω σου.
Τι ειρωνεία! Εξαγοράζεις την ελευθερία σου σε δόσεις αντιμισθίας.
Τη νιώθεις, αλλά δεν τη βλέπεις.
Ο αέρας φυσά τις σκέψεις, αφαιρώντας πνοή από το είναι σου.
Δεν μπορείς να δεις το όνειρο της μέρας.
Ακούς, οσφραίνεσαι, αλλά δε διακρίνεις.
Τα πουλιά κελαηδούν, τα δέντρα θροΐζουν κι εσύ βυθισμένος στην ψηφιακή οθόνη.
Διαιρείς τη γραφειοκρατία στην πρωινή αλλοτρίωση.
Πολλαπλασιάζεις τον ρυθμό, μήπως καταφέρεις και χαμογελάσεις στην άνοιξη.
Ωστόσο, τίποτα δεν μπορεί να ενώσει τις στιγμές που έχεις λησμονήσει.
Εργάζεσαι για το αύριο, έχοντας γκρεμίσει βίαια το σήμερα.
Σ’ ένα μικρό και πνιγηρό γραφείο έχεις σκοτώσει την ελευθερία σου.
Κι εκείνη, μάταια σου γνέφει πίσω σου, από το ανοιχτό παράθυρο.
Δε βλέπεις, δεν ακούς, μόνο οσφραίνεσαι.
Λίγο ακόμα να τελειώσω τις προσθέσεις, όμως ξένες προθέσεις αντικρούουν κάθε ριπή.
Πλέον, τυφλός, κουφός και άοσμος μισοκλείνεις τα μάτια μπροστά στην οθόνη.
Έχεις αφαιρέσει κάθε ζωντανή πτυχή του καμπουριασμένου κορμιού σου.
Ας σημειώσω αυτό το τελευταίο, αν μου επιτρέπετε.
Θέλω να θυμηθώ να νιώσω ελεύθερος.
Να μην ξεχάσω ότι δεν έζησα.
Ίσως αύριο, σκέφτεσαι. Ίσως ποτέ, σου απαντάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου